Portretvideo Coraline Groen

'De vibraties om me heen, als we een grote symfonie van Mahler of Bruckner spelen, maken me meteen emotioneel. Dat is zo bijzonder, zeker met het Concertgebouworkest.'

'Ik ben Coraline Groen en sinds februari 2020 ben ik lid van de tweede violengroep van het Concertgebouworkest.

Het voelt voor mij heel natuurlijk om muziek te maken. Ik denk dat ik mijzelf soms beter kan uitdrukken met mijn viool dan via taal.

Vaak voel ik in mijn buik hoe iets zou moeten. Er was een tijd dat ik vooral bezig was met: 'je moet goed spelen, het moet zuiver zijn, er moet een mooie klank zijn.' Je wordt beinvloed door zo veel leraren die zeggen dat het zó moet, of zó... Tijdens mijn jaar bij de Academie van het orkest was ik veel bij een mental coach, en af en toe ga ik nog naar haar toe. Met haar ben ik op zoek gegaan naar wat ik zelf wil. Wat voel ik als ik mijn ogen dicht doe? En als ik niet denk aan alles wat er moet, maar gewoon speel en volg wat ik wil. Steeds weer blijkt dat dat het beste werkt, dat ik dan heel blij ben en dat dat overkomt.

Ik denk altijd aan een onzichtbaar lijntje tussen mij en het publiek. Als ik volledig in mijn eigen focus zit, is dat lijntje in tact. Als mijn concentratie er niet helemaal is, of als ik iets probeer wat niet helemaal natuurlijk is, dan is dat lijntje er niet. Ik probeer altijd in een bubbel te geraken waarin een gezamenlijke ervaring onstaat van mij en het publiek. Dan heb je ook met ieder publiek een andere ervaring.

Thuis was er altijd muziek. Ik had twee broers en een zus die ook een instrument speelden. Mijn ouders speelden zelf af en toe ook. Allemaal amateur, maar heel leuk. Het schijnt dat ik twee was toen ik een viool zag op televisie en zei: “Dat wil ik ook!”.
Mijn ouders dachten toen: je bent twee! Maar, ze vonden een muziekschool waar ik op driejarige leeftijd kon beginnen. Ik heb nooit meer iets anders willen doen. 

Uiteindelijk ben ik beland op de jong-talentafdeling van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag en ben ik doorgestroomd naar de echte opleiding van het conservatorium daar. Ik heb nog een uitwisseling gedaan in Londen aan de Royal Academy. Daarna begon ik aan mijn master, ook in Den Haag, bij Vera Beths.

Vervolgens deed ik auditie voor de Academie van het Concertgebouworkest. De Academie duurde een jaar, ik heb een soort stage mogen lopen: mee mogen spelen, lessen kunnen volgen, coaching en auditietraining. Tijdens dat jaar was er een vacature voor tweede viool in het Concertgebouworkest. Het leek me goed als oefening om een auditie te doen en voor te bereiden. Die auditie heb ik toen gewonnen. Heel bijzonder, ik had het helemaal niet verwacht.

Als tweede violist in het orkest ben je een kameleon. De ene keer ondersteun je de eerste-vioolgroep, vaak rechts naast je. De andere keer heb je de middenstem met de altviolen - links, een beetje de motor van het orkest. Je hebt allerlei soorten rollen. Soms heb je ook een solomelodielijntje.

Ik vind het heel bijzonder om midden in het orkest te zitten. Als we zo’n grote symfonie spelen, trilt alles om mij heen. Daar word ik zo blij van. Laatst realiseerde ik me weer tijdens het spelen dat ik niet zozeer vanuit mijn eigen partij dacht, maar vanuit het geheel. Dan maakt het niet uit welke partij je speelt. In het Concertgebouworkest voelt iedereen zich heel verantwoordelijk voor een zo goed mogelijk resultaat. Iedereen doet zijn best, en iedereen speelt fantastisch. Omdat je je oren zo spitst, doe je dat allemaal samen.'

Lees het verhaal waarin Coraline vertelt over haar ervaring bij de Academie