Laurens en zijn dubbelhoorn

Deze instrumenten passen bij mij…
Tja… zoals de hoorns bij de koe. Ik kan wel zonder ze, maar zou me echt incompleet voelen. En deze instrumenten passen me natuurlijk in het bijzonder, omdat Klaus Fehr ze naar mijn wensen gebouwd heeft.

Een gedenkwaardig concert…
Mozarts Tweede Hoornconcert, mijn debuut als solist bij mijn eigen orkest. De nieuwe dubbelhoorn gaf mij vertrouwen en inspiratie. Het timbre van dit instrument komt bij Mozart helemaal tot zijn recht, het is helder, warm en lyrisch.

Hoe ik reis met mijn instrumenten…
Al jaren fiets ik ongeveer honderd kilometer per maand met de hoorn in een krat voorop. Tot ik even geleden, vlak voor een concert, een deukje in de beker ontdekte waardoor de rand met schroefdraad was kromgetrokken. Sindsdien draag ik hem toch maar op mijn rug.

Reacties van mijn huisgenoten…
Soms komt een van mijn kinderen de kamer even binnenlopen als ik studeer: “Papa, jij kan écht mooi hoorn spelen!” Heerlijk!

Het karakter van mijn instrumenten…
Ik zou de dubbelhoorn mannelijk noemen en de discant vrouwelijk. Uit dezelfde koperen plaat gesneden, vullen ze elkaar aan. De dubbelhoorn, het lage register, zwaarder, klinkt iets groter en ruimer. Terwijl de discant makkelijk de hoogte ingaat en slank en helder klinkt. Ik wil niets insinueren, maar de discant speelt misschien flexibeler, maar ik vind ‘haar’ ook wat weerbarstig.

Een mooi compliment…
Na afloop van het concert werd ik eens omhelsd door een collega met een betraand gezicht. Ze was geroerd door mijn spel en door de klank van mijn instrument. Mooier kun je het eigenlijk niet krijgen.

De relatie met mijn instrument…
Ik geniet van de klank van mijn instrumenten; van de souplesse van het mechaniek; van de gladheid en de koelte van het gelakte metaal en van de vormen en bochten. Aan het eind van het seizoen leg ik ze graag opzij, maar als de vakantie amper is begonnen, verlang ik er alweer naar ze te bespelen.

over Laurens Woudenberg