Symphonie fantastique en de Vuurvogel

Hij was gewaarschuwd, de edelman die op zondag wou gaan jagen. ‘Wees vervloekt en voor eeuwig bejaagd door de hel!’ klinkt het als hij het bos heeft bereikt. Le chasseur maudit van César Franck ontpopt zich als een onvervalste horrorfilm zonder beelden. Hector Berlioz’ Symphonie fantastique van vijftig jaar eerder was het prototype van zo’n symfonische vertelling. Berlioz vond eigenhandig een nieuw genre uit met dit werk, dat al bijna tweehonderd jaar enorm populair is.

Igor Stravinsky was ook al zo’n meesterverteller. Met de evocatieve kleurenpracht van zijn eerste ballet, De vuurvogel, drong hij als jonge componist door tot de voorhoede van de muziek, en daar zou hij blijven. Je hebt geen dansers of decor nodig om voor je te zien hoe Prins Ivan dankzij de veer van een vlammende vogel een wrede tovenaar verslaat - en natuurlijk de mooiste prinses mee mag nemen.

Tugan Sokhiev is een van de beste dirigenten die je kunt hebben voor dit soort repertoire. De sterke beeldende link tussen Russische en Franse muziek zit hem in het bloed: als chef-dirigent aan het Bolsjoj Theater in Moskou en het Orchestre National du Capitole de Toulouse pendelt hij al jaren heen en weer tussen Rusland en Frankrijk.